مقایسه زمان آغاز فعالیت عضلات منتخب مچ پا در ورزشکاران با و بدون محدودیت دامنه حرکتی دورسی فلکشن، حین پرش_فرود تک پا

هدف: محدودیت دامنه ی حرکتی دورسی فلکشن مچ پا به عنوان یکی از مهم ترین عوامل خطرساز بروز آسیب اسپرین مچ پا می باشد که می تواند کنترل عصبی_عضلانی عضلات اطراف مچ پا را دچار اختلال کند. لذا هدف از تحقیق حاضر مقایسه ی زمان آغاز فعالیت الکترومیوگرافی منتخبی از عضلات اطراف مفصل مچ پای ورزشکاران دارای محدودیت دامنه ی حرکتی دورسی فلکشن مچ پا با ورزشکاران سالم، در حین انجام حرکت پرش_فرود تک پا می باشد. روش بررسی: 15 نفر ورزشکار مرد دارای محدودیت دامنه ی حرکتی دورسی فلکشن مچ پا در گروه دارای محدودیت و همین تعداد ورزشکار مرد فاقد محدودیت دامنه ی حرکتی دورسی فلکشن مچ پا نیز در گروه سالم قرار گرفتند. جهت اندازه گیری دامنه ی حرکتی مچ پا از گونیامتر یونیورسال استفاده شد. زمان آغاز فعالیت الکترومیوگرافی عضلات پرونئوس لانگوس، گاستروکنمیوس خارجی، سولئوس و تیبیالیس قدامی، حین انجام تکلیف پرش فرود تک پا ثبت شد. برای مقایسه زمان آغاز فعالیت الکترومیوگرافی عضلات بین دو گروه از روش آماری تحلیل واریانس چند متغیری استفاده شد. سطح معنی داری در تمامی تجزیه و تحلیل های آماری کوچکتر از 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها:نتایج تحقیق نشان داد که عضلات پرونئوس لانگوس، گاستروکنمیوس خارجی و سولئوس در گروه ورزشکاران دارای محدودیت حرکتی، به طور معنی داری دارای تاخیر بیشتری در زمان آغاز فعالیت خود نسبت به گروه کنترل می باشند. اما زمان آغاز فعالیت عضله ی تیبیالیس قدامی، در بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. نتیجه گیری:تاخیر در زمان آغاز فعالیت عضلات مچ پا که در گروه محدودیت حرکتی مشاهده شد را می توان به تغییر در برنامه های از پیش طراحی شده ی کنترل حرکتی سیستم عصبی و همچنین اختلال در پیام های آوران حس عمقی مفصل مچ پا نسبت داد.